 |
| met dank aan free digital photo |
Koningen uit vroegere tijden wisten het al. De graanopslag van het kasteel was het meest waardevolle en machtigste wapen wat een koning kon inzetten bij onrust onder het volk.
Graan maar ook rijst, mits goed verpakt kon in vroegere tijden lang worden bewaard en ingezet worden als de voorraden op raakten, of als de oogsten waren mislukt. Als eigenaar van de graanschuur, was je spekkoper. Iedereen wist je te vinden, en probeerde je met geschenken of arbeid gunstig te stemmen. Zodat ook zij letterlijk een graantje kon meepikken van de voorraad en zo konden overleven tot het volgende oogstseizoen.
Tegenwoordig is het niet veel anders. In Canada heb ik enorme sojavelden gezien. Na een half uur rijden, zie ik de opslagsilo’s waar de bonen als zijnde een oude graanschuur worden opgeslagen voor latere tijden. Niet als reserve voor een slechte oogst. Niemand in dit deel van Canada eet überhaupt sojabonen. Maar voor het moment dat de markt goed is en de prijzen hoog. Pas dan worden de silo’s opengedraaid en de bonen verhandeld. Voedsel is hier geen voedsel, voedsel is hier een beleggingsobject. Boeren produceren hier geen voedsel voor de plaatselijke bevolking maar een grondstof een beleggingsobject voor een ander deel van de wereld.
Hetzelfde geldt voor de beelden die wij kennen van de tv van vluchtelingenkampen. Voedseltransporten met rijst worden tegenhouden bij de grens. Bewaakt door de plaatselijke opstandelingen of juist gehinderd door het staatsleger. Maar die vrachtwagen met rijst vervoerd geen voedsel. Deze truck is slechts een machtsmiddel in een hele andere strijd. Zolang de zakken met rijst niet in handen zijn van de vluchtelingen is er nog steeds geen eten.
Voedsel is dus pas voedsel als het in handen is van de mensen waar het als voedsel nodig is.
In onze eigen voedselketen is het niet anders. Zolang wij geen directe toegang hebben tot ons eigen eten, en kunnen we zeggenschap over onze eigen situatie wel vergeten. Dan zijn we even afhankelijk van Unilever, Nestle en Danone, als de horigen van hun koning.
